در یک روز سرد زمستانی سال ۱۳۷۹، در دل شهر بجنورد، پسری چشم به جهان گشود که کسی آن روزها نمی‌دانست روزی نامش بر سکوهای قهرمانی کشور طنین‌انداز خواهد شد؛ علی سیدی. از همان کودکی، علی انرژی و جنب‌وجوشی متفاوت داشت. هیچ‌وقت در جا بند نمی‌شد؛ همیشه یا در حال دویدن بود یا پریدن. حیاط خانه، کوچه‌های خاکی محله و زمین‌های ورزشی کوچک شهر، اولین زمین تمرین‌های بی‌ادعایش بودند.
سال ۱۳۹۳، نقطه شروع جدی مسیرش بود؛ وقتی با تمام وجود تصمیم گرفت ورزشکار حرفه‌ای شود. روزهای تمرین برای او ساده نبود. صبح‌ها قبل از مدرسه، در سکوت و سرمای هوا، تمرین می‌کرد و عصرها هم تا آخرین لحظه روشنایی روز، در پیست می‌دوید. خیلی‌ها باور نداشتند که پسر نوجوانی از یک شهر کوچک بتواند روزی در سطح ملی بدرخشد… ولی علی باور داشت.
دو سال بعد، در سال‌های ۱۳۹۵ و ۱۳۹۶، تلاش‌هایش جواب داد. اولین مدال‌های طلای خود را در رده نوجوانان دوومیدانی به گردن آویخت. آن لحظه‌ای که روی سکوی اول ایستاد، فقط یک مدال نبود؛ اثباتی بود برای خودش و همه آن‌هایی که شک داشتند. اما این پایان راه نبود. علی با عطشی سیری‌ناپذیر، سال‌ها جنگید، شکست خورد، دوباره برخاست و هر بار قوی‌تر از قبل بازگشت. تا اینکه در سال ۱۴۰۳، در رقابت‌های ملی پرش سه‌گام، با پروازی شگفت‌انگیز به مقام دوم کشور رسید. سکوی نقره‌ای آن روز، فقط یک جایگاه نبود؛ جایزه سال‌ها تلاش، عرق و اشک بود. امروز، علی سیدی نه‌تنها یکی از برترین پرش سه‌گام‌کاران ایران است، بلکه در پرش طول نیز از نام‌های قدرتمند دوومیدانی کشور به شمار می‌آید. رکوردهایش در سطح ملی، نشان می‌دهد که این مسیر هنوز به پایان نرسیده و پرش‌های بزرگ‌تری در راه است. داستان او الهام‌بخش هر کسی است که باور دارد «هیچ رؤیایی دور نیست، اگر برایش بجنگی».